ما "فردا " چه برای گفتن داریم وقتی آنها روزی هزار بار می‌ميرند

هزار چیز نوشته بودم برای این هفته اما یک خبر دنیایی من را بهم ریخت و هم را به گوشه گذاشتم تا خاک بخورد

فریاد از بی رحمی این دنیا
او "طناب دار "را احساس می کند و باز طنابی نمی آید
باز کوله بار بر زمین می گذارد و شاید بگویند تو مسافر نیستی
چکار کنیم تا سفر نکند
ما "نمی توانیم" این غافله را از حرکت باز داریم
چه ضعیف هستیم
هر بار که می گویند بهنود فردا می رود من می نشینم و فقط اشک می ریزم و پیش خود می گوییم:
می داند ، آخرین سفر زندگی اش چگونه است و به کجا می رود
خود برای آن تصمیم نگرفته است
خود مقصد را تعیین نکرده است
تنها می داند که با این طناب بی احساس به سفر می رود
چه کوتاه است زمان عبور و چه پر مشقت
بی لذت است این سفر
از خود سوال می کنم
بهنود درآن لحظات سرد و بی صدای عبور بی همراه و همدم است!
شاید همراه او دل بریدن از این روزگاز اسارت است
شاید هم به پرده کشیدن تمام روزهای واقعی زندگی است
کدام زندگی را به یاد بیاورد آن روز ها که او و همبند ان او هر روز هزار بار در آن می میرد
اما همدم اش در آن لحظه تنهایی می شود
...

فقط جان کندن
و
رفتن است

او است که به انتظار این طناب لعنتی باید روز شماری کند
دلم می خواست بوم و رنگ را به او می دادم
و او می کشید از امروز خودش و فردای ما .
راستی بهنود جه تصویری از امروز خود در سر دارد
فردا ما را چگونه می کشد
و ما "فردا " چه برای گفتن داریم
ما که امروز مهر سکوت بر لب زده ایم
ای وای
دین ما مگر دین بخشش نیست
فرهنگ ایرانی ما مگر آیین دوست داشتن نیست
پس
بهنود را به این سفر نفرستید.
....
خدایا از تو مدد که ما بی توانیم