غریب در ره عشق

تو ومن در میان پیچ های این راهرو تنهایی می رویم و دری را می جوییم . آن را می یابیم . این همان در امید است و آرامی برای دل آشفته ما. ازآن باید گذر کرد ولی حیف که کلیدی برای گشودنش نمی یابیم ، آیا این در را می توان گشود؟ آخرین نگاه بر پیکر چوبین این در بسته انداختیم واندیشیدیم، شاید دری دیگری را در مسیر ناشناخته امیدمان پیدا خواهیم کرد. آری، آرام از کنار او گذاشتیم .
و او بود که به سخن آمد و
گفت: بکجا می روید؟
تو زیر لب گفتی: " به ره عشق".
او در جواب آرام ولی پر معنا گفت : در پس من است آن آشیانه برای دل رنج کشیده شما.
از دور درویش زمزمه وار می خواند:

درد عشقی کشیده‌ام که مپرس

زهر هجری چشیده‌ام که مپرس

گشته‌ام در جهان و آخر کار
دلبری برگزیده‌ام که مپرس

آن چنان در هوای خاک درش

می‌رود آب دیده‌ام که مپرس

من به گوش خود از دهانش دوش

سخنانی شنیده‌ام که مپرس

سوی من لب چه می‌گزی که مگوی

لب لعلی گزیده‌ام که مپرس

بی تو در کلبه گدایی خویش

رنج‌هایی کشیده‌ام که مپرس

همچو حافظ غریب در ره عشق

به مقامی رسیده‌ام که مپرس