این بار راستی راستی از خواب مخملی بیدار شدم

پایان دادم،به آغازی که هرگز شروع نکردم

آغازی که سرانجامش در خودش بود

در بزمگاه سینه ، اندیشه پشت دل را به خاک مالید

فریاد دل هوس بود . به قدر دنیا،دنیا یی از احساس و شور بود

اقیانوس بی کرانی از ترنم بلبل بود . چه زیبا بود ولی بی نهاد بود

می دانی اندیشه گردابی شد و چرخاندش و چرخاندش تا او را بکام کشید

از اقیا نوس عشق سخت است جان بدر بردن ،

جان را با امید نگاه به سوسوی شعله شمع در دوردست خیال ، به کف گرفتن

یاد رقص پروانه کردن و ازخواب مخملی بیدار شدن

پروانه تاب هجرت ندارد ، پس تا آخر می رقصد ،

ولی ای بلبل زیرک ترنمت تنها فریاد است

راستی چه خوب کرد، که اندیشه دل را بر خاک زد تا به عمق اقیانوس زندگی غوص کند